Good show, Adjt !
Vaak belet de bescheidenheid ons een good show te vermelden… als passagier en getuige van een avontuur in de lucht, kan ik nu meer dan 40 jaar later mijn piloot van toen eer brengen. Aan adjudant Auspert zeg ik nog eens: « Good show! Adjudant ».
Op 10 augustus 1967 had ik het plezier om als passagier een vlucht op SV-4B tussen Florennes en Bierset mee te maken. Ik was toen een jonge piloot in het 2de smaldeel en moest in Bierset een F-84F gaan ophalen. De verantwoordelijke Duty ops voor die week, Adjt « Toto » Laporte als ik het me goed herinner, was er in geslaagd om via zijn goede contacten in Goetsenhoven (de Elementaire Vliegschool - EVS) meer bepaald met Adjt Auspert, om me er in een SV-4B heen te vliegen. Blijkbaar was het toen gemakkelijker een SV vast te krijgen dan een R4 met chauffeur in het MT-smaldeel . Maar Toto voegde er wel aan toe dat het geen perfect rustige vlucht zou wor-den … « Ik ken Edgard Auspert. Hij zou je er even goed in rugvlucht kunnen heenbrengen!
« Trouwens », zei hij, « er blijft niet veel tijd over en dus komt hij onder de middag met de SV tot bij het smaldeel. Je springt erin terwijl de motor draait en weg ermee. Begrepen?». Ay-ay Sir.
Op het aangegeven uur klim ik dus in die SV. Even beleefd groeten naar mijn piloot en ik neem in de achterste stoel plaats. Niet gemakkelijk want mijn rugparachute paste niet goed in de kuip van de SV die voorzien was voor een Irving-parachute, denk ik. Ik zit nog niet goed vastgegespt of we rollen al over de parallelbaan, op weg naar Bierset. Volgende klein probleempje: wanneer ik radiocontact wil maken, stel ik opeens vast dat de radiostekker van mijn helm niet past in de plug van de SV …Gans de vlucht dus in radio silence. Het lijkt mijn piloot niet bijzonder te verontrusten.
We vliegen over de Maas tussen de 3 ŕ 400 voet. Een paar ogen-blikken later merk ik een klein schokje en een geluidje ter hoogte van de motor. Ik herinner me de woorden van Toto en denk bij mezelf dat onze Adjt is overgeschakeld op « integraal » en dat we dus weldra op de rug gaan vliegen. Maar in plaats daarvan trekt het vliegtuig brutaal op, maakt een bocht van 180° en begint te dalen met de motor op traagloop. Het gaat erg snel. Ik begrijp het nauwelijks. Mijn piloot draait zich om en doet me teken me stevig vast te strappen. Het ogenblik daarop zit het vliegtuig in een zijwaartse slip. Geen twijfel meer, we gaan landen in de kleine wei recht voor, met op het einde een scoutskamp aan de rand van een bos. Het vliegtuig raakt in driepunt, net achter de omheining die rond het weiland loopt. Na een vijftigtal meter staan we stil, motor af. Ik besef nog altijd niet wat er is gebeurd. Ik haast me het vliegtuig uit . Voordat mijn piloot zich uit zijn straps heeft gewerkt, sta ik naast hem en vraag ik hem plots « Wel adjudant, wat is er aan de hand? ». Waarop hij: « Zie je dan niet dat we geen schroef meer hebben!». Ik kijk naar de neus van het vliegtuig en besef plots wat er allemaal de laatste 5 minuten is gebeurd: Adjt Edgard Auspert heeft zonet een noodlanding uitgevoerd met een schroefloze SV-4, in een weiland midden een vallei in Faulx-les-Tombes!
V29 na de landing (bemerk ook de verkeerd geschilderde vlag op het staartvlak)
De adjudant klimt uit de cockpit. Ik had hem nog nooit ontmoet maar wat een reus! Een stevige vriendschappelijke klop op de rug: « Vandaag zal je wel niet in Bierset geraken … ». De kinderen met hun scoutsleiders –eigenlijk ging het om gidsen en welpen– komen aangelopen.
Een paar ogenblikken later vertelt mijn piloot bij een kop koffie aan onze gastheren wat er is gebeurd. We vlogen op zo een honderd meter boven het bos van Courričre, toen de schroef ons plots liet steken. Edgard Auspert heeft dadelijk de snelheid 30 omgezet in hoogte, wat ons op 800 voet bracht voor het begin van de glijvlucht, de tijd om naar een geschikt veld te zoeken. Na een bocht van 180° duikt een niet te hellend weiland op. Bij het begin van de laatste landingsfase merkt Edgard plots het scoutskamp op dat «zijn bivak opsloeg op het terrein … dat ons was voorbehouden». Ikzelf bekwam van mijn emoties maar bleef hem maar prijzen: «Good show adjudant, good show… ».
Rond vijftien uur scheiden onze wegen. Adjudant Auspert keert terug naar Goetsenhoven en ik wordt naar het smaldeel teruggebracht door adjudant Laporte « himself ». (Hij heeft wat kennissen in de streek van Gesves, een zekere Willy Laloux…).
’s Anderendaags in de krant, een kort en vriendelijk artikeltje in de lokale pers met het relaas van het exploot van adjudant Auspert, vergezeld van soldaat M. Mandl… De volgende week krijg ik een sympathieke brief van een vriendelijke dame die ons toestel had gefotografeerd. Met een woordje erbij: «Nog evenveel geluk voor de toekomst».
In de loop van mijn carričre heb ik vaak aan die woorden terug gedacht.
De beruchte schroef werd enige tijd later teruggevonden in een naburig bos.
Brief en fotos opgestuurd door de getuige Artikel verschenen in Wings nr 16/17
Epiloog
Verleden jaar vertelde ik het verhaal aan mijn vriend Danny Cabooter; die is lid van de RvB van de Vieilles Tiges en werkpaard van het Stampe-museum te Deurne. Toen ik hem de foto’s toonde, was hij niet weinig verbaasd: het vliegtuig van toen is geen ander dan de V-29, een vliegtuig dat hij aan het restaureren was in het museum te Deurne! Wat een samenloop van omstandigheden. Zo hebben wij, adjudant Auspert en ik 40 jaar later, dankzij de bijzondere vriendelijkheid van zijn eigenaar, opnieuw met de V-29 kunnen vliegen.
M. Mandl
